ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ 5 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ

H κοινότητα των Κουκλιών έμελλε να καταστεί τραγικό σημείο αναφοράς, μετά την πτώση του ελικοπτέρου της Eθνικής Φρουράς, στις 10 Ιουλίου 2002, το οποίο παρέσυρε στο θάνατο τον Aρχηγό της Δύναμης και άλλα τέσσερα επίλεκτα στελέχη.

Το Kοινοτικό Συμβούλιο Kουκλιών αποφάσισε την ανέγερση μνημείου στο σημείο που κατέπεσε το BELL 206, που να θυμίζει τη θυσία των πέντε αξιωματικών σε ώρα καθήκοντος.

Το μνημείο είναι απλό και λιτό. Στις πέντε ψηλές κολώνες, που αποτελούν το μνημείο, υπάρχει ένας αετός σε κάθε μια.

Βιογραφικά σημειώματα των Πέντε Αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς.

ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ

Ο Αντιστράτηγος Φλωράκης γεννήθηκε στην Άρτα το 1943.
Εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων το 1962 από όπου αποφοίτησε το 1966 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού και τοποθετήθηκε στο Πεζικό.
Φοίτησε στη Σχολή Πεζικού, το Σχολείο Διοικητών Μονάδων, την Σχολή Αλεξιπτωτιστών, τη Στρατιωτική Σχολή Σωματικής Αγωγής, το Σχολείο Ανορθόδοξου Πολέμου, τη Σχολή Ειδικών Δυνάμεων, τη Σχολή Πολέμου και τη Σχολή Εθνικής Αμύνης.
Υπηρέτησε σε πολλές μονάδες στην Ελλάδα και την Κύπρο, διοίκησε υπομονάδες και μονάδες του όπλου του για μεγάλο χρονικό διάστημα και υπηρέτησε ως επιτελής σε σχηματισμό.
Το 1994 προήχθηκε στο βαθμό του Ταξιάρχου και υπηρέτησε ως Υποδιοικητής της XV Μεραρχίας Πεζικού και ως Διοικητής της 50ης Ταξιαρχίας Πεζικού.
Με την προαγωγή του σε Υποστράτηγο το 1996 διορίσθηκε ως Διοικητής της XVI Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού και στη συνέχεια ως Διοικητής της Σχολής Πολέμου της Ελλάδας.
Το 1999 του ανατέθηκε η διοίκηση του 2ου Σώματος Στρατού. Αφυπηρέτησε από τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και στις 20 Μαίου 2000 διορίστηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία ως Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς.
Ο Αντιστράτηγος Ε. Φλωράκης τιμήθηκε με όλες τις στρατιωτικές διακρίσεις.
Ήταν παντρεμένος με την Αθηνά Σαββίδου, καθηγήτρια Αγγλικών, η οποία γεννήθηκε στην Πάφο και πατέρας δύο θυγατέρων, της Ελένης και της Στεφανίας.

ΤΑΞΙΑΡΧΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΔΕΜΕΝΕΓΑΣ ΔΚΤΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ

Ο Ταξίαρχος Στυλιανός Δεμένεγας γεννήθηκε το 1952 στο Νησί της Κέας, στις Κυκλάδες.
Άρχισε τη στρατιωτική του καριέρα στην Σχολή Ικάρων το 1970 απ’ όπου αποφοίτησε το 1974 με το βαθμό του Ανθυποσμηναγού.
Το 1974 τοποθετήθηκε σε Τακτική Μοίρα Αναχαίτισης της Πολεμικής Αεροπορίας, όπου υπηρέτησε σαν κυβερνήτης για 23 χρόνια και συμπλήρωσε περισσότερες από 4500 ώρες πτήσεως σε μαχητικά αεροσκάφη.
Υπηρέτησε περισσότερα από 10 χρόνια ,σε θέσεις υψηλής ευθύνης όπως Αξιωματικός Επιχειρήσεων Πολεμικής Μοίρας (Υποδιοικητής Μοίρας), Διοικητής Πολεμικής Μοίρας, Υποδιοικητής και Διοικητής Πτέρυγας Μάχης. Επιπλέον, υπηρέτησε στο Γενικό Επιτελείο της Ελληνικής Αεροπορίας ως επικεφαλής του Τμήματος Προγραμματισμού Επιχειρήσεων και Άμυνας.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του παρακολούθησε Σχολεία ειδικότητας της Αεροπορίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων το Σχολείο Όπλων και Τακτικής της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, το Σχολείο Ασφαλείας Πτήσεων, το Σχολείο Τρωτότητας Στόχων, το Σχολείο Επιτελών και τη Σχολή Πολέμου της Πολεμικής Αεροπορίας.
Το Μάιο του 2000 προήχθη σε Ταξίαρχο και υπηρέτησε ως Διευθυντής του Οργανισμού Εκμετάλλευσης Ανθρώπινου Δυναμικού της Πολεμικής Αεροπορίας καθώς και ως Γενικός Επιθεωρητής του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας.
Τον Ιούλιο του 2001 ανέλαβε τα καθήκοντα του Διοικητού της Αεροπορίας της Διοίκησης Αεροπορίας της Εθνικής Φρουράς.
Είναι νυμφευμένος με την Ελευθερία και έχουν δύο παιδιά, τον Φραγκίσκο, 19 ετών και την Μαρία 17

ΣΜΗΝΑΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ ΠΑΡΗΣ

Ο Σμηναγός Αθανασιάδης Πάρης του Παναγιώτη και της Αίγλης γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1969 στην Αμμόχωστο.
Εισήχθη στη Σχολή Ικάρων το 1987, όπου και αποφοίτησε στις 30 Μαίου 1991, με το βαθμό του Ανθυποσμηναγού.
Στις 6 Δεκεμβρίου 1994 προήχθη στο βαθμό του Υποσμηναγού και στις 31 Δεκεμβρίου 1998 στο βαθμό του Σμηναγού.
Υπηρετούσε ως κυβερνήτης - χειριστής Ελικοπτέρου στη Διοίκηση Αεροπορίας της Εθνικής Φρουράς.
Είναι νυμφευμένος με την Μαρία και έχουν τρεις κόρες, τη Στέλλα 9 ετών, την Αίγλη 5 ετών και την Άντρια 11 μηνών.

ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΣ ΣΙΑΚΑΛΛΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

Ο Υποσμηναγός Σιακαλλής Μιχάλης του Νίκου και της Νίκης, γεννήθηκε στις 5 Απριλίου 1976 στη Λευκωσία.
Εισήχθη στη Σχολή Ικάρων το 1994 όπου και αποφοίτησε στις 12 Ιουλίου 1998 με το βαθμό του Ανθυποσμηναγού.
Στις 31 Δεκεμβρίου 2001 προήχθη στο βαθμό του Υποσμηναγού .
Υπηρετούσε ως συγκυβερνήτης- χειριστής Ελικοπτέρου στη Διοίκηση Αεροπορίας της Εθνικής Φρουράς.

ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ο Υποπλοίαρχος Νικόλας Γεωργίου του Πέτρου και της Ελένης γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1971 στο Καμερούν. Σε ηλικία 3 ετών η οικογένεια του επέστρεψε στην Κύπρο.
Κατετάγη στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1988 όπου και αποφοίτησε στις 19 Ιουνίου 1992 με το βαθμό του Μάχιμου Σημαιοφόρου. Μετά την αποφοίτηση του από την Σ.Ν.Δ. φοίτησε στην Σχολή Εξασκήσεως Ναυτικής Τακτικής και στη συνέχεια υπηρέτησε σε Μονάδες και Πλοία του Πολεμικού Ναυτικού της Ελλάδος.
Στις 15 Δεκεμβρίου 1995 προήχθη στο βαθμό του Ανθυποπλοίαρχου και στις 27 Δεκεμβρίου 1999 προήχθη στο βαθμό του Υποπλοιάρχου. Στην Κύπρο υπηρέτησε στην Μοίρα Περιπολικών, στο ΠΠ ΣΑΛΑΜΙΣ, στην Ναυτική Βάση Ζύγιου, στο Ν.Κ. ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ και στην ΕΠΑΣ 2. Στις 12 Αυγούστου 1999 μετατέθηκε στο Γεν. Επιτελείο Εθνικής Φρουράς στο 7° ΕΓ ως Επιτελής και από 6 Σεπτεμβρίου 2000 εκτελούσε τα καθήκοντα του Διευθυντή Επιτελικού Γραφείου Κου Α/ΓΕΕΦ. Πρόσφατα αποφοίτησε από την Σχολή Αλεξιπτωτιστών στην Ελλάδα.

Πρόκειται για ένα μεγάλο βράχο, στην πραγματικότητα μια ατόλη από τα βάθη του ωκεάνιου βυθού. Πάνω στο βράχο βρίσκει κανείς απολιθώματα, κοράλλια, φύκια, και κομμάτια από όστρακα. Ο βράχος αυτός συντροφεύεται από άλλους μικρότερους βράχους μέσα στη θάλασσα και στην παρακείμενη ακτή.

Ένας βράχος φορτωμένος με μύθο, παράδοση, μνήμες. Ένας βράχος με τον οποίο συνδέεται ολόκληρο το νησί. Η γόνιμη ελληνική φαντασία επέλεξε την Κύπρο και ιδιαίτερα αυτό το βράχο ως το μέρος όπου αναδύθηκε μέσα από τους αφρούς της θάλασσας η Θεά της Ομορφιάς και του Έρωτα.

Η ονομασία του βράχου, Πέτρα του Ρωμιού (του Έλληνα) σύμφωνα με την παράδοση συνδέεται και με το θρύλο του Διγενή Ακρίτα των μεσαιωνικών χρόνων. Η παράδοση αναφέρει ότι τον τεράστιο αυτό βράχο τον είχε εκσφενδονίσει ο Διγενής από τα βουνά του Τροόδους εναντίον των Σαρακηνών επιδρομέων.
Ο αρχαίος μύθος όμως θέλει να είναι η Πέτρα και όλο το σύμπλεγμα των γύρω βράχων, κομμάτια από ένα μεγάλο στρείδι που μετέφερε την Αφροδίτη στις ακτές της Κύπρου αφού την ταξίδεψε στις θάλασσες και στους ωκεανούς.

Κατά μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι κατά τα αρχαία χρόνια η παραλία της Πέτρας του Ρωμιού ονομαζόταν Αχνί. Πολλοί πιστεύουν ότι η ονομασία προέρχεται από παράφραση της ονομασίας Αχαιοί και συνδέεται με την παραλία, όπου άραξαν οι Αχαιοί κατά την επιστροφή τους από τον Τρωικό Πόλεμο.

Στην περιοχή της Πέτρας του Ρωμιού, ο μύθος, η παράδοση, η απλόχερη φυσική ομορφιά, ο ήλιος, η θάλασσα, το γαλάζιο του ουρανού παίζουν μεταξύ τους και δημιουργούν ένα πραγματικά ονειρικό θέαμα.

Εκκλησία Αποστόλου Λουκά

Σαν ανεβαίνεις τη Κοινότητα Κουκλιών, μια κοινότητα με αρχαία ιστορία, όπου εκεί έζησε και η ωραία Αφροδίτη, πράγμα που το μαρτυρούν τα ερείπια του ναού της, θα έχουμε και την ευκαιρία να δούμε τις όμορφες εκκλησιές αλλά και τα ξωκλήσια της. Προχωρώντας στο κέντρο του χωριού και ανάμεσα στα παραδοσιακά σπιτάκια, θα συναντήσουμε την κεντρική εκκλησία του Αποστόλου και Αγίου Λουκά. Πριν περίπου 100 χρόνια από σεισμό, η εκκλησία υπέστη αρκετές ζημιές. Από μαρτυρίες που έχουμε ο ναός ξανακτίστηκε το 1895. Είναι ρυθμού Βασιλικού με κεραμίδια στη στέγη. Έχει την άνεση να φιλοξενήσει 250 με 300 πιστούς. Πριν όμως 18 χρόνια με δαπάνες της κοινότητας ο ναός ανακαινίστηκε. Εξωτερικά είναι κτισμένη από πέτρα πελεκητή της περιοχής. Το καμπαναριό είναι κτιστό και ενσωματωμένο στον υπόλοιπο ναό, αλλά δεν είναι και πάρα πολύ ψηλό. Ένεκα του σεισμού διατήρησαν αυτό το καμπαναριό που απέμεινε. Εσωτερικά η στέγη έχει ανακαινιστεί. Ήταν ξύλινη, με στήριγμα τις χαρακτηριστικές καμάρες απόστασης 3-4 μέτρων, η μια από την άλλη. Οι καμάρες διατηρούνται μέχρι και σήμερα σαν διακοσμητικό στοιχείο, αλλά η στέγη μετετράπη σε τσιμεντένια και επίπεδη. Η Αγία Τράπεζα έχει επίσης ανακαινιστεί, καθώς και το πάτωμα έχει επιστρωθεί με τετράγωνες μαρμάρινες πλάκες. Ο ναός είναι διακοσμημένος με εικόνες και μια αγιογραφία. Είναι η αγιογραφία που συντηρήθηκε τελευταία και είναι αυτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον αριστερό τοίχο του ναού. Όλες οι άλλες είναι πολύ αλλοιωμένες και φτωχικές. Το εικονοστάσι της εκκλησίας έχει αντικατασταθεί με αντιγραφή του παλαιότερου. Είναι ξυλόγλυπτο με ενσωματωμένες τις εικόνες των αγίων. Διαθέτει δύο πύλες, την ωραία πύλη και μια άλλη δεξιότερα. Την παρουσία τους δίνουν τα ξύλινα ψαλτήρια. Δεν θα δούμε άμβωνες, αλλά ένα μεγάλο και αμφιθεατρικού τύπου κτιστό γυναικωνίτη να πλαισιώνει τον ναό. Στα αριστερά βρίσκεται η είσοδος του γυναικωνίτη από πρόσθετη πέτρινη σκάλα. Η αφιερωμένη εικόνα του αγίου υπάρχει. Είναι πολύ παλιά, αλλά δεν έγινε γνωστή η χρονολογική της κατασκευή. Στη προσπάθεια όμως να την διατηρήσουν, βρέθηκε στο βάθος άλλη μια εικόνα, πολύ καλύτερη της επιφανειακής και απεικονίζει τον Απόστολο Λουκά να κάθεται και να ζωγραφίζει. Είναι τοποθετημένη σε ειδικό εικονοστάσι στο αριστερό μέρος του τέμπλου. Μετακινείται για προσκύνημα από τους πιστούς και για λιτάνευση κατά τη μέρα της γιορτής του Αποστόλου Λουκά, στις 18 Οκτωβρίου.

Εκκλησία Παναγία Οδηγήτρια

Μια αρκετά μεγάλη εκκλησία, κτίσμα του 12ου αιώνα (1260). Αξίζει να αναφέρουμε πως πριν από το 1974, στην κοινότητα κατοικούσαν Τούρκοι μαζί με τους Έλληνες. Σύμφωνα με πληροφορίες, στην τοποθεσία αυτή ήταν κτισμένος ειδωλολατρικός ναός. Αλλά από σεισμό κατέρρευσε και στη θέση του με δαπάνες των χωρικών, έκτισαν τον σημερινό ναό της Παναγίας. Γύρω από την εκκλησία, δυτικά και νότια, υπάρχουν μέχρι και σήμερα, πέτρινες καμάρες, ερείπια δηλαδή και αυτό μαρτυρεί πως ίσως εκεί, στον ειδωλολατρικό ναό να υπήρχε κτισμένο μοναστήρι.
Ο σημερινός ναός είναι σε μικρή απόσταση 10 – 15 μέτρων από το ναό της Αφροδίτης. Βρίσκεται ανάμεσα στα σπίτια του χωριού. Εξωτερικά είναι κτισμένη με πέτρα, από αυτή των χαλασμάτων του ναού της Αφροδίτης. Το κτίσιμο του αυλόγυρου της εκκλησίας, είναι σε χαμηλότερο επίπεδο από της γης και ακόμα χαμηλότερο το οικοδόμημα της εκκλησίας.
Εσωτερικά ο ναός είναι εμπλουτισμένος από αγιογραφίες. Δεξιά από το τέμπλο είναι η αγιογραφία του Αγίου Θεράποντα και ακριβώς στην απέναντι πλευρά, αριστερά του τέμπλου, είναι η αγιογραφία του πιστού δωρητή. Μια άλλη αγιογραφία φέρει την παράσταση της κολάσεως, μια άλλη του Παντοκράτορα στο θόλο της εκκλησίας, η σειρά των προφητών, και η σειρά των 12 Αποστόλων. Το τέμπλο είναι απλό, ξύλινο και σκαλιστό. Οι φορητές εικόνες στο τέμπλο, πλαισιώνουν τον θρησκευτικό πλούτο του ναού. Διαθέτει δύο πύλες την ωραία (κεντρική) πύλη και αριστερότερα της ωραίας πύλης, η άλλη πύλη. Είναι επίπεδη εκκλησία δεν διαθέτει γυναικωνίτη. Τα ξύλινα ψαλτήρια δίνουν την παρουσία τους στο χώρο καθώς και το προσκυνητάρι στο κέντρο του ναού όπου πάνω φιλοξενείται η εικόνα της Παναγίας. Σύμφωνα με πληροφορίες το οικοδόμημα φαίνεται να είναι ένα αλλά το ένα μέρος, ο βασικός ναός μαζί με το ιερό είναι αφιερωμένο, στον Άγιο Θεράποντα και το άλλο στη Παναγία την Οδηγήτρια. Ο ναός αργότερα προεκτάθηκε, από το κέντρο δηλαδή του ναού, ακόμα οκτώ μέτρα πιο κάτω και αφιερώθηκε το πρόσθετο αυτό μέρος στην Παναγίας την Οδηγήτρια. Θα πρέπει να προσέξει κανείς, τόσο εξωτερικά όσο εσωτερικά, το πρόσθετο αυτό κτίσμα. Λειτουργεί δώδεκα φορές τον χρόνο.

Εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου

Σε μια τοποθεσία λεγόμενη Χα-ποτάμι και νοτιοανατολικά του χωριού, θα συναντήσουμε το ξωκλησάκι του Αγίου Γεωργίου.
Έξω από το χωριό πάνω από τα ερείπια του μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης, το 1930 περίπου, κτίστηκε το ξωκλησάκι αυτό. Λεγόταν πως ήταν μετόχι της Αγίας Αικατερίνης του Όρους Σινά. Μικρό και απλό ξωκλήσι με ημικύκλια στέγη. Με άνεση μπορεί να φιλοξενήσει 100 πιστούς. Είναι εξωτερικά πετρόκτιστο, από πέτρα πελεκητή της περιοχής, αλλά εσωτερικά ασπρισμένη. Δεν θα δούμε αγιογραφίες, παρά μόνο τον πλούτο του ναού να πλαισιώνεται από το ξύλινο και απλό εικονοστάσι με τις φορητές του εικόνες επάνω και το μοναδικό ξύλινο ψαλτήρι. Το ξωκλησάκι του Αγίου Γεωργίου είναι κτισμένο σε χαμηλότερο επίπεδο, σε βαθούλωμα της γης και για να το αντικρίσεις θα πρέπει να το πλησιάσεις σε απόσταση 200ων μέτρων. Λειτουργεί δύο φορές τον χρόνο. Την Δευτέρα της Λαμπρής, και στις 25 Νοεμβρίου.

Εξωκλήσι Αγίου Κωνσταντίνου & Ελένης

Βορειοανατολικά και σε απόσταση δύο–τριών χιλιομέτρων έξω από την κοινότητα Κουκλιών, θα αντικρίσουμε σε μια βουνοπλαγιά το ξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου & Ελένης. Πολύ παλιά λέγεται πως ήταν το μοναστήρι του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης. Έμεναν τότε πολλοί μοναχοί στο μοναστήρι. Επί Τουρκοκρατίας καταστράφηκε τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Χρησιμοποιείτο ακόμα και για μάντρα ζώων. Σήμερα όμως σώζεται μόνο το καθολικό (κεντρικό) μέρος του ναού. Τότε δεν είχαν πρόσβαση οι χριστιανοί στην περιοχή. Πριν 40 περίπου χρόνια ανέλαβε την ανακαίνισή του το Τμήμα Αρχαιοτήτων, όπου είναι σήμερα ο ανακαινισμένος ναός. Είναι κτισμένος από πελεκητή πέτρα της περιοχής εξωτερικά. Η στέγη από πάνω είναι τσιμεντένια, ασπρισμένη και ημικύκλια. Εσωτερικά διακρίνεται η πέτρα στους τοίχους αλλά είναι πολύ φτωχικό. Οι αγιογραφίες δεν διακρίνονται και τόσο καλά, είναι αρκετά αλλοιωμένες και γίνονται προσπάθειες για την διατήρησή τους. Στη δυτική είσοδο που είναι ο νάρθηκας, στα δεξιά, είναι η αγιογραφημένη παράσταση που φέρει τη φιλοξενία του Αβραάμ και είναι η μόνη διατηρημένη και ευδιάκριτη. Εικονοστάσι δεν διαθέτει παρά μόνο 1–2 εικόνες τοποθετημένες σε καρέκλα. Στο νότιο μέρος του ξωκλησιού υπάρχει ένας χείμαρρος. Σε απόσταση 200 μέτρων από το ξωκλήσι στη βουνοπλαγιά και παραπλεύρως του χειμάρρου, υπάρχει ένα κελί και φαίνεται να είναι προέκταση του μοναστηριού. Παραπλεύρως του χειμάρρου βρίσκεται η είσοδος του Κελιού. Το κελί αυτό δεν ήταν κτιστό. Ήταν υπόγειο, πολύ διαφορετικό από τα γνωστά κελιά που ξέρουμε. Η είσοδός του ήταν πετρόκτιστη και κατεβαίνοντας προς τα κάτω τον γκρεμό, έσκαψαν στο βάθος, δημιουργώντας ένα σπήλαιο περίπου όπως την κατακόμβη. Το αγιογράφησαν και μέχρι σήμερα διατηρούνται πολύ καθαρές οι αγιογραφίες. Αν το επισκεφθούμε θα δούμε και τον τάφο που άνοιξαν και παρέμεινε ανοιχτός. Φιλοξενούσε 10-15 μοναχούς.
Το ξωκλήσι λειτουργεί μια φορά τον χρόνο στις 21 Μαΐου. Η αφιερωμένη εικόνα των Αγίων είναι πρόσφατη και φυλάγεται εκεί στο ξωκλήσι .

Ξωκλήσια ερείπια της Κοινότητας Κουκλιών

Ερείπιο της Εκκλησίας Αγίου Επιφανείου

Νοτίως του χωριού και ανάμεσα στα σπίτια βρίσκεται το ερείπιο της εκκλησίας του Αγίου Επιφανείου. Ήταν παλιά εκκλησία. Ήταν κτισμένη σε Τούρκικη περιοχή. Η μνήμη του Αγίου Επιφανείου γιορτάζεται στην μεγάλη κεντρική εκκλησία του Αποστόλου και Αγίου Λουκά.

Ερείπιο της Εκκλησίας Αγίου Νικολάου

Νοτιοδυτικά και ανάμεσα στα σπιτάκια του χωριού είναι τα ερείπια, αυτό που απέμεινε, τα θεμέλια ουσιαστικά του ναού του Αγίου Νικολάου. Το μόνο που ξεχωρίζει από τα θεμέλια είναι το ιερό και η κύρια εκκλησία. Πρόσφατα έφτιαξαν ένα κουτί εκεί στα ερείπια, για να πηγαίνει ο κάθε πιστός ν’ ανάβει το κερί του και να κάνει την προσευχή του στον Άγιο Νικόλαο.

Ερείπιο της Εκκλησίας της Παναγίας Φανερωμένης

Ανατολική πλευρά του χωριού ανάμεσα στα σπιτάκια υπάρχει το ερείπιο της εκκλησίας της Παναγίας Φανερωμένης. Υπάρχουν μόνο τα θεμέλια, δεν λειτουργείται. Πρόσφατα με πρωτοβουλία ενός πιστού, αφού ήθελε να ολοκληρώσει το τάμα του στην Παναγία, έφτιαξε ένα λυόμενο σπιτάκι εκεί στα ερείπια της παλιάς εκκλησίας, και τοποθέτησαν μερικές εικόνες στο εσωτερικό της.
Την ημέρα της γιορτής της, λειτουργείται και γιορτάζεται με λιτάνευση της Αγίας εικόνας της, στην εκκλησία της Παναγίας της Οδηγήτριας.

Ερείπιο εκκλησίας Άγιοι Πέντε Μάρτυρες

Βόρεια του χωριού Κούκλια και σε απόσταση 1-2 χιλιόμετρα, από το χωριό είναι το ερείπιο του ξωκλησιού των Αγίων Πέντε Μαρτύρων. Είναι ο Μαρδάριος, ο Ορέστης, Αυξέντιος, Ευγένιος, και ο Ευστράτιος. Οι Άγιοι Πέντε Μάρτυρες ήσαν Καππαδόκες, από την Καππαδοκία, πέρασαν στην Κύπρο, βασανίστηκαν και μαρτύρησαν για τον χριστιανισμό. Ο Ορέστης και Ευστράτιος άντεξαν τα βασανιστήρια και επέζησαν, ενώ οι άλλοι τρεις απεβίωσαν. Ο Ευστράτιος λέγεται πως ήταν πολύ μορφωμένος, πράγμα που φαίνεται από κάποιες ευχές του μεσονυκτίου και της τρίτης ώρας. Το ξωκλησάκι ήταν κτισμένο ανάμεσα σε κάμπο, δίπλα από το ποταμό Διαρίζο. Σήμερα σώζονται μόνο τα θεμέλια.

Στην περιοχή όπου είναι το ερείπιο των Αγίων Πέντε Μαρτύρων, πρόσφατα είχε πέσει το αεροσκάφος που μετέφερε σε ειδική αποστολή τον Αρχηγό της Εθνικής Φρουράς, Νικόλαο Φλωράκη. Υπάρχει η επιθυμία από την Κοινότητα να κτισθεί το ξωκλήσι και να αφιερωθεί στους Αγίους Πέντε Μάρτυρες.